Yeğenim Melisa, annemin yemek masasının altına oyuncak hayvanlarını dizmiş, beni otobüs şoförü yapmış, kendisi de bebeklerin annesi rolünü oynuyor.
Kapı çaldı. Gelen bir evrakı imzalamam gerekiyordu. Bu sırada Melisa beni çağırıyordu. Annem “Halan gelemiyor, sen şoför ol”, deyince nedense ağlamaya başlamıştı.
İşim bitince hemen geri döndüm. Yeğenimin ağlamasını susturabilince, yanaklarından akan yaşları parmaklarımla sildim. Gözleri ve burnu hafif kızarmış “Gözyaşı onlar Hala….Bana mendil getirir misin?” dedi yeğenim.
Çocukların çok saf, kırılgan ama kuvvetli ve kendilerini yürekten ifade ettikleri bir dünyaları var. Saf ve kırılgan. Bir o kadar da hakiki.
O gözyaşlarını görünce yirmi kusur yıl öncesine gitti aklım. Kuzenlerimden birinin çocukluğuna. Ne olmuştu hatırlamıyorum ama küçük kızın gözyaşları yanaklarından aşağı doğru süzülmeye başlamıştı. Çok küçüktü ama ağladığının, üzüldüğünün görülmesini istemiyordu. “Zeynep Abla, ben ağlamıyorum,” demişti bana, “gözlerim ağlıyor.”
Çocukluktaki saf ve temiz ifademizi özlüyorum. Saf ve duyguları yürekten kelimeleri. Açıkça ifade edilen sevgiyi. Üzgünlükten sevince hızlı geçişleri. Affediciliği. Özümüz olan ve varlığını arada unutuverdiğimiz canı hatırlatan şeyleri. Hatırlayabilsek, çocukluğumuzu hatırlayabilsek, yaşamlarımız farklı olabilir miydi acaba?
Kenarlarda köşelerde o saf varlık hala bizimle birlikte. Ben buna inanıyorum. Çağırıyorum bazen onu saklandığı köşelerden. Hasretle kucaklaşıyorum.
Siz de seslenmeye ne dersiniz? ...
İçinizdeki çocuğa içimdeki çocuktan selam olsun.
