Yüzmekten korkmuyorum herhalde ama deniz hala zaman zaman ürkütür beni. Bazen anlayamadığım bir his kaplar içimi ve sahile dönmek isterim.
Yüzmeyi Ankara’da öğrendim ben. Duyanlar “İstanbul demek istedin değil mi küçük kız?” diyorlardı. “Hayır, ben Ankara’da öğrendim, ”diyordum. Bugünlerde spor kulüpler, havuzlar o kadar çok ki bu söz garip kaçmıyor ama 1976’da Ankara’da yüzme öğrenene sanırım çok rastlanmıyordu.
Doğruydu da. Babamın işlerinin Ankara ve Anadolu’da yoğun olduğu bir dönemdi herhalde ve bir arada olabilmek için o yaz bir süre Büyük Ankara Oteli’nde kalmamıza karar vermişti babam.
Babam işe giderken bizde kolluklarımızı takıyor ve havuzda yüzmeye çalışıyorduk. Bir aya kadar kaldık sanırım orada. Son zamanlarına doğru ağabeyim ve ben havuzun bir ucundan diğer ucuna yüzmeyi başarmıştık. Ve bir akşam babam geldiğinde şov yapma zamanıydı.
Taktık kolluklarımızı ve havuzun bir ucundan diğer ucuna yüzdük ve geri. Babam havuzun kenarından bizi alkışlıyordu. “Bravo, Manş’ı geçtiniz.” Babam bizi yüzerken görmüştü; mutluluktan uçuyordum.
Yalnız, havuzdan çıkar çıkmaz sormam gereken bir şey vardı; bu ‘Manş’ da ne oluyordu, acilen sormam lazımdı.
