İçimizden Uyanan

Bazen içimde hayal ettiğim herşeyi yapabileceğime dair bir his uyanır.

Aniden.

Ve siz de hissettiyseniz eğer biliyorsunuzdur, bir alev gibi içinizi sarar.

Oturduğunuz yerden sizi kaldırır.

Nefesiniz hızlanır.

Yerinizde duramazsınız.

İmkansız olduğunu duyduğum, bir kadın olarak ya da bir Türk olarak, ya da bu devirde yaşayan biri olarak, ya da bu ülkede yaşayan biri olarak, aklım yetmeyeceği için, gücüm yetmeyeceği için, imkanım yetmeyeceği için, zamanım yetmeyeceği için, becerim yetmeyeceği için, birçok şeyi yapamayacağımı çok zaman duydum ve ben de çok zaman düşündüm.

Ben çok çok şanslı insanlardan biriydim ki, neleri neden yapmamın mümkün olmadığını bana söyleyenler, beni başarabileceğime inka etmeyi başaranlara göre çok daha azdı.  Ya da başka bir deyişle bana ve hayallerime inandıklarını hissettirenler bana durmamı söyleyenlerden daha inandırıcı geldiler.

İçimizden uyanan ve o yapılması çok zor görüneni yapabileceğimizi ve yapmamız gerekenin tam da o olduğunu hissettiğimiz o pamuk ipliğine bağlı sihirli anlar gerçek yol ayrımlarıdır oysa.

Kaderin yazıldığı, ya da kaderin bağırarak ruhumuza fısıldadığı o yol ayrımlarında saklıdır gerçek yaşam.

*

O yol ayrımında, her iki yolu seçmenin de tadını biliyorum.

*

O içimizden yükselen alevin sönüşünü seyretmeyi seçmek,

Ya da,

Çok daha uzun ve zorlu görünen yola adım atmanın, ve öncesinde asla tahmin edilemeyecek olan korkudan coşkuya, derin üzüntüden adeta tüm hücrelerimizi içine alan mutluluğa, endişeden umuda, tüm duyguları, kimi zaman coşkun dalgalar, kimi zaman durgun bir denizdeki güneşle parlayan küçük çırpıntılarında hissetmek gibi, yeni bir dünyanın var olabildiğini keşfetmek.

Bilmediğimiz keşiflerin doğuşuna izin vermek.