Şimdi...

Yazmak yapmayı en çok sevdiğim şey. İtiraf etmek istesem de istemesem de bu doğru. Bunu esasında hep bildim ve inkar edemiyorum. Yazmak istiyorum, ne kadar iyi veya kötü olduğum o kadar önemli değil sanki. Çok önemli ve hem de anlamsız. Ben yazmayı seviyorum, kelimeleri, ruhumun yazdıktan sonra hafiflemesini. Yazarken ağlamayı, yazarken yerimde durmakta zorlanmayı. Tüm ruhumu ve bedenimi saran heyecanı seviyorum. Yazdıklarımda beni bu kadar heyecanlandıracak ne var bazen bilemiyorum. Kendimi anlatma ihtiyacındayım belki. Belki anlatmam gerekiyor.

Bugün, şimdi farklı gelen bunu blog ortamında yapmak istemediğim. Şimdi. Bir süre için. Her ne kadarsa o süre.

Yazdıklarım, yazacaklarım var.

Okunmasını istiyorum muyum? Evet, çok istiyorum. Sadece kendim için yazamıyorum artık. Yetmiyor. Sadece kendim için yazmak yeterli gelmiyor beni mutlu etmeye.

Yazmak yapmayı en çok istediğim şey. En çok sevdiğim. Çok iyi yapmak istediğim bir şey. Hep yetersiz hissettiğim ve yapmaktan kendimi alıkoyamadığım.

Artık sayfaların arasında hayat bulmasını istiyorum kelimelerimin. Bir kitabın sayfalarını çevirdikçe keşfedilmesini istiyorum. Bunu istediğimi fark ediyorum. Belki daha az şeffaf olmak istiyorum, belki keşfetmem gereken farklı bir Zeynep daha var.

Yüreğim ne istiyor?

Yüreğim yazmak istiyor. Kendi dünyası içinde kaybolup yazmak.

Okunabilecek bir hale gelirse eğer yazdıklarım, ki gelsin diye diliyorum o tüm çocukça heyecanım ve korkum ile, hangi sayfalarda bulabileceğinizi de paylaşacağım, bulmak isterseniz eğer.

Sevgilerimle.