Ortaokul yıllarından beri, yazı yazma isteği beni hep defterlere götürdü.
Belki çoğumuz gibi öncelikle kendim için yazdım.
Yüzlerce defter oldu ve biten ne çok kalem.
Yanımda defter ve kalem oldukça kendimi daha iyi nefes alabiliyor saydım.
Bazen yazdıklarımı paylaştım. Eskiden daha az, son onbeş yılda daha çok.
Bazen okuyanlardan, yazdıklarımın onlar için değerli olduğunu duydum, aralarında saygı duyduğum yazarlar da vardı, heyecanlandım.
Bazen de pişman oldum. Hem yazdığıma, hem yazmadığıma.
2007 yılından beri yazılarımın bazılarını blogspot'ta, wordpress'de ve Milliyet blog'da paylaşıyorum. Yazdıklarımın bazılarını ikisi İngilizce sekiz kitapta paylaştım. Geri dönüp okudukça hala ilk günkü gibi beğendiklerim var. Kimileri ise o zaman yapabildiğim kadar iyi ya da kötüler. Sadece hepsi bana ait ve ben. Ve sanırım kimi zaman eksikleri ile, kimi zaman söylemeye başarmış hissettirmeleri ile yazdıklarımı oldukları gibi kabul etmeyi öğreniyorum. En ağır eleştirmen galiba çoğunlukla kendimiz oluyoruz. Ve belki de böyle olmalı.
Bu yaşamda yaptıklarım arasında benim için en değerli şey sanırım yazı yazmak. Adını koyamadığım bir istek. Hakkını vermediğimi düşündüğüm bir istek. Keşfetmeye çalıştığım bir yol. Bu yaşamda ne kadar keşfedebileceğimi ve ne kadar yol alabileceğimi bilmiyorum. Deniyorum.
Bu yolda, yazdıklarımı okumaya zaman ayırarak yaşamlarınızda bana yer verdiğiniz için çok teşekkürler.
Adlarını bildiğim ve bilmediğim sizler, zaman zaman inancımı yitirsem de, yüreğimdekileri söylemeye çalışmanın anlamı olduğuna güvenmemi sağlıyorsunuz. Bana ulaşan enerjiniz ile yaşamıma can ve anlam katıyorsunuz.
Gerçekten kalpten teşekkürler.
Düşüncelerimiz ve duygularımız satırlarda birleşsin ve yaşama biraz daha şefkat, biraz daha umut, biraz daha özgürlük getirsin. Kendimizi ve yaşamı, birlikte daha iyi anlamamızı sağlasın; yaşamı bizler için daha yaşanılır kılsın.
Sevgiyle.
*
Bloglar:
zeynepkocasinanenglish.blogspot.com
http://blog.milliyet.com.tr/zeynepkocasinan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder