Aklın sınırı zorlayan kötülüklerin ve kötü niyetlerin bas bas bağırdığı, ve o seslerin ve yayılması için çaba gösterenlerin güçlü göründüğü bu dünyada, iyiliği korumak ve iyi kalmak için mücadele verenlerin gücüne inanmak umuttur.
Ve o umut, kimilerimizin ruhunun yegane besinidir.
Sanatçı, özellikle soyut resim alanında eserler vermekte olup, çalışmalarında yaratıcılığı ön plana çıkarmaktadır. Farklı karma sergilerde ve özel gösterimlerde yer almıştır.
Çok sevdiği Fethiye'de, Fethiye Belediyesi Kültür Merkezi'nde 2006, 2007 ve 2016 yıllarında sergiler düzenlemiş, bu sergilerde soyut ve yarı soyut eserlerini sanatseverlerle buluşturmuştur.
Zeynep Kocasinan'ın soyut resimleri, izleyicilere farklı yorumlar ve duygusal deneyimler sunmayı amaçlayan, renk ve biçimlerin özgün kullanımını yansıtan eserlerdir.
Zeynep Kocasinan'ın soyut resimleri, renk ve biçimlerin özgün kullanımıyla izleyiciye dinamik ve çok katmanlı bir görsel deneyim sunuyor. Eserlerinde genellikle renklerin enerjisi ve geçişleri ön planda. Bu da resimlerine derinlik ve hareketlilik katıyor.
Sanatçının işleri, dış dünyayı birebir yansıtmak yerine, duygular, düşünceler ve soyut kavramları ifade etmeye yönelik. Kimi eserlerinde yumuşak geçişler ve armonik renk paletleri, kimi çalışmalarında ise kontrastın ve sert fırça darbelerinin getirdiği dramatik etki öne çıkıyor.
Sanatsal anlatım dili açısından, özgür ve deneysel bir yaklaşımı benimsediği söylenebilir. Resimlerinde, doğa ile soyut formlar arasındaki ilişkiyi araştıran bir estetik anlayışı dikkat çekiyor. Bu da izleyicinin hayal gücünü devreye sokmasını sağlayan, çok yönlü bir algı deneyimi sunuyor.
Eğer Kocasinan’ın eserlerine daha yakından bakarsanız, belirli bir anlatının veya hissin parçalarını yakalayabilir, ancak tam anlamıyla belirgin bir figüratif anlatım yerine, kişisel yorumunuza göre değişen imgelerle karşılaşabilirsiniz. Bu, onun sanatını sadece görsel değil, aynı zamanda duyusal bir deneyim haline getiren önemli bir özellik.
Sanat anlayışıyla ilgili olarak, özellikle renk kullanımı ve kompozisyon dengesi konusunda güçlü bir hisse sahip olduğu söylenebilir. Eserleri, hem dekoratif bir çekiciliğe hem de derin anlam katmanlarına sahip olabilir. Eğer soyut sanata ilgi duyuyorsanız, Kocasinan’ın eserleri izleyicide merak uyandıran ve keşif hissi yaratan türden.
Sanatçının eserleri ve sanatsal yaklaşımı hakkında daha fazla bilgi edinmek için kişisel Türkçe ve İngilizce dillerindeki bloglarını ziyaret edebilirsiniz.
Zeynep Kocasinan suluboya, yağlıboya, akrilik boya ve karışık teknik resimlerini Instagram'da bulabilirsiniz.
17 Aralık 2004 tarihinde ilk resim atölyesini İstanbul'da açan Zeynep Kocasinan, resim çalışmalarına Fethiye'deki atölyesinde devam etmektedir.
@zeynepkocasinan_art (Zeynep Kocasinan Art / ZK Art Studio)
'Sanatçının Yolu' ya da diğer çeviri başlığı ile 'İçinizdeki Yaratıcıyı Keşfedin' olmazsa olmazım. 'Yeniden Başlamak İçin Asla Çok Geç Değildir' de başucumda durur. Kimi egzersizleri hoşuma gidiyor.
Kaynağı mümkünse yazarının dilinden okumayı tercih ederim ama Türkçeleri de konunun ruhunu oldukça iyi yansıtıyor.
Bizi sınırlamaya, kalıplara sokmaya ve farklı bir şekilde daha az düşünmeye iten bir dünyada, ruhumuzun sesini özgürleştirmek, özgün yaratıcılığımızı özgürleştiriyor.
Yüreğinizin ve ruhunuzun sesini duymanızı destekleyenleriniz çok olsun.
Yaşımız ilerledikçe ve bizden önceki nesilleri kaybetmeye devam ettikçe, yaşanılan değişimin etkileri her an'ımıza dokunmaya başlıyor.
Israrla artmaya devam vasatlık ve vasatlığı yeterli bulanlara rağmen kendinden ödün vermeyenlere takdirim ve şükran duygularım daha da çoğalıyor.
Yaşamımızın kalitesi, kimlerle yaşamaya, en basitinden en önemlisine her alanda kimleri yaşamımıza almaya karar verdiğimiz ile siyahla beyaz kadar değişiyor.
Bugün Japonya'daki bir çalışmayı seyrettim.
Muazzam bir ön hazırlık ve çalışma sonrası elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışanları görmenin verdiği farklı bir motivasyon var. Detaylar ile ilgili öngörü, planlama, hazırlık ve icraat, inceledikçe fark edilen ve fark edilmesi aslında beklenilmeyen detaylara gösterilen özen etkiliyor.
'Ayinesi iştir kişinin' sözüne anlam verenler var.
Ülkemizde, günlük yaşamda, 'usta' kelimesinin 'profesör' kelimesi kadar anlamını yitirdiği bugünlerde, yaptığı işi kaçamak yapmadan, geçiştirmeye, eksiklerini fark ettirmeden tamamlamaya çalışmadan ya da yapıyor görünmeye çalışmadan hakkıyla yapan birilerini en son ne zaman gördüğümü düşünüyorum.
Büyük kurumsal firmaların bazıları ile olan işlemlerin de bazıları dışında, oldukça nadir.
İşini hakkıyla, sorunsuz, hakkıyla, olması gerektiği gibi yapmak ne kadar nadir bir özellik oldu.
Ustalığı ile gurur duyabilen bir ustanın çalışmasını görmenin keyfini özlüyor insan.
Yaşam bazen bizi biz yapanlara teşekkür etmek gerektiğini hatırlatır.
Babam Sinan Kocasinan'da tüm teşekkürümü hakkeden özel bir insandı. Yaşam veda edeli 20 yıl olmak üzere.
Bir Sinan Kocasinan geçtiyse hayatınızdan ezbere yaşayamazsınız.
Ezbere cevaplar, çoğunluğun evet dediklerine öylesine katılma şansınızı yitirmişsinizdir.
Sormak, sorgulamak, anlamak, düşünmek, üzerine daha da düşünmek, tartmak, özellikle başkalarının hakları için daha da hassas tartmak şart oluverir. Sinan Kocasinan ile yaşadıysanız eğer, istemeden, fark etmeden, kendiliğinden, nefes alır verir gibi parçanız olur bunlar.
İyi olmak, dürüst olmak, adil olmak, çalışmak, hakkıyla çalışmak, hakkını vermek, nezaket, incelik, cesaret, özgüven, tevazu, insana kıymet, herkesi kendilerinin en iyi versiyonu olmak için desteklemek, karşısındakinin cevherini keşfedip onlara en kalıcı şekilde keşfettirmeyi başarmak, çıtayı hep yukarı taşımak ama sadece elinden gelenin en iyisi yapanların bilebileceği bir tevekkülle yaşamak... Liste çok uzun.
Onun için ise sadece yaşamaktı bu.
Mutlu Yıllar
Yapmak istediğim şeylere bu ömrümün yetmeyeceğini fark ettiğimde/hatırladığımda, gerçekten neyi yapmak istediğimin, beni gerçekten nelerin mutlu edeceğinin farkında olmanın, önemini daha da iyi anlıyorum.
Sevgiyle dolu ve bu yaşama bizim katabileceğimiz şeyleri yapmanın mümkün olacağı güzel günler, güzel yollar dileğiyle.
*
Türkiye’ye döneli birbuçuk yıla yakın zaman olmuştu, ve ağabeyimin mezuniyeti için yine Amerika’ya kısa süreli gittiğim 1993 yılının Mayıs ayından sonra, neredeyse haftasonları dahil tatil yapmadan geçen bir zamandan sonra Amerika’da arkadaşlarımı görme ihtiyacım baskın gelmişti.
Geriye dönüş bakınca bir yılda iki defa Amerika’ya gitmek, gidebilmek o günlerde ve o yaşlarda ne büyük lüksmüş ama ruhum o günlerde dört yılı aşkın süre kaldığım Amerika’dan henüz tam kopabilmiş değildi.. Tabii bu yolculukların sürelerinin, uzun yolla büyük uyumsuzlukla, birkaç günle sayılı olduğunu hatırlatmam gerek.
Yaşamın ilerleyen yıllarında Dünya’nın Türkiye’ye göre Batı’sından çok Doğu’sunun beni çekeceğini ve o üç, dört günlük uzun yolculukları bu defa Japonya’ya gitmek için muhtelif defalar yapacağımı ise hiç tahmin etmiyordum.
O günlerde Japonya ile bağım Rahmetli Teyzem Dr. Sevinç Aydın’ın Eniştem Dr. Fahri Aydın'la Japonya’ya yaptıkları gezinin anıları ve bana oradan getirdikleri hediyelerin beni yıllarca mutlu edişiyle sınırlıydı. Bir de üniversitede Türk kökenli Amerikalı bir arkadaşım, Türkçe ve Japonca’yı aynı zamanda ders alarak öğreniyordu ve iki dili de aynı zamanda öğrenmeye başladığı için bazen Türkçe konuşayım derken, konuşmalarımızda o zamanlarda anlamadığım Japonca kelimeleri araya karıştırıveriyordu. Türkçe ile Japonca’nın cümle yapılarının benzediğini ilk defa o zaman öğrenmiştim.
Şimdiki aklım olsaydı, mühendislik okuduğum o yıllarda, ikinci yabancı dilim olan Almanca’mı unutmamak ve geliştirmek için aldığım Almanca edebiyatı seçmeli dersleri yerine, yeni bir dil öğrenirdim. Almancamı, İsviçre, Almanya ve Avusturya’ya yaptığım seyahatler dışında neredeyse hiç ama hiç kullanmadığım düşünülürse, ortaokul, lise ve üniversite yıllarında o dile harcadığım zamana biraz yanıyorum. Yabancı diller belirli bir seviyeye gelip o seviyede dil artık tamamen parçanız olacak kadar kullanılmadıkça, yedi sekiz yıl yoğun emek vermiş olsanız bile, unutulabiliyor.
Üsküdar Amerikan Lisesi’nde benim okuduğum 1981-1988 yıllarında, Almanca ikinci dil için tek seçeneğimizdi. Öğrenmeye seçerek başlamadım, ve nedenini anlamasam da İngilizce’yi çok sevmeme rağmen Almanca’yı hiç sevemedim. Hayatımda belki boşa harcadığımı düşündüğüm tek zaman Almanca öğrenmeye harcadığım zamandır. Ortaokul ve lise yıllarında Almanca’ya ayırdığım zaman boşa gitmesin diye üniversitede o dile ayırdığım zaman aslında asıl kayıp oldu.
Sonrasında İspanyolca, Fransızca ve Japonca öğrenmeye başladım. Bu üç dilde de henüz arzu ettiğim seviyeye gelmeye oldukça uzun bir yolum var ve ömrüm de yetmeyebilir; ama onları öğrenmeye çalışmak, mesela Japonca kanjileri, o yüzlerce karışık yazı karakterini öğrenmek ve hatırlamak için mücadele vermek hoşuma gidiyor.
Öğrenme hızımın yavaşladığını ve hatırlamanın zorlaştığını fark ediyorum. Kimilerine göre daha çocuk, kimilerine göre elli yaşını aşmış bir ‘teyze’ hatta ‘anne’ olarak, kapasitelerimin değişimine de şahit oluyorum. Yine de, mesela Twitter’da, Japon Paten Federasyonunun bir tweetini kısmen de anladığım da, bir Japon dizisinde kimi konuşmaları alt yazı ile kontrol etmeden çözebildiğimde, bu dili öğrenmek için en azından on yılı aşkın süredir verdiğim başarısız denilebilecek mücadeleye rağmen, sınavda en yüksek notu almış öğrenci gibi mutlu oluyorum. Sanırım bu hissin çoğalması için her gün ders çalışmaya devam ediyorum. Bir de dil öğrenmek, kelimeleri anlamaktan ötesini getiriyor. O dille birlikte daha önce bilmediğimiz hissedişleri, düşünüşleri umulmadık şekilde keşfediyoruz. Her yeni dil ile birlikte sanki yaşama katmanlara ekleniyor ve yaşam genişliyor. Kendi sınırlı dil öğrenme deneyimlerim, başarılı çevirmenlere saygımı daha da arttırıyor.
*
Rollo May, diyorduk. “Yaratma Cesareti”. Kimileri için yaşamak demek, yaşamda özgün bir iz bırakmak demek. Samimi şekilde özgün ve başka bir ihtimal mümkün değilmişcesine.
Kendimiz olma cesaretini gösterebilmek, özgünlüğümüzle yaşayabilmek ve içimizden doğan o bize ait olanla yaşamak ve yaratmak. Farklı olmayı kabul edebilmek. Kabul edilmemeyi kabul edebilmek. Başka türlü olmanın mümkün olamaması.
Yaratıcılık ve cesaret yanyana geldiğinde, bu iki kelime yanyana akan iki yolu davet ediyor, birleşmeden bir bütün olan bir yol. May’in de dediği gibi, kendimizi inançla ve güvenle içimizden kuvvetle doğan duygu ve düşüncelere adamak ve aynı zamanda, ve aynı kuvvetle, yanılıyor olabileceğimize dair şüpheyi de taze tutmak. Bu içten gelen tutulması zor inançla yürümeye devam ederken, her adımı sorgulayan biz olmak.
Yaratıcılık bir yandan da yaşamın kalbimize, ruhumuza dokunmasına izin verme cesaretinden de doğuyor. Cesaret, yaratıcılık açısından da baktığımızda, korkunun yokluğundan çok, bizi dönüştürebilecek karşılaşmalara kendimizi açmaya olan ihtiyacımızı fark etmemizden doğuyor. Zaten korkunun yokluğunda cesaretten ve bizi dönüştüren dokunuşlardan bahsetmek de mümkün değil. Gölün üzerindeki buzdaki çatlaklar üzerinde adımlarımızı atarken, karşıya güvenle geçmekten öte, buzun altında bekleyen ıslak dünya ile buluşmayı hedeflemek gibi, ya da o dünyayı yakından hissetmek. Biraz temkinli, biraz düşmeye hazırlıklı, biraz meraklı, biraz endişeli, biraz karşı yakaya daha önce ulaşmış olabileceklerin izlerini sorgulayan, biraz her adımda geri dönme ihtimaline açık.
Yaratıcılığın cesareti çok katlı, çok katmanlı. Bu cesaretlerden biri de, isteyerek, düşünerek, çabalayarak ortaya çıkarmaktan öte, hepimiz yaşamda beklenmedik anlarda karşılaştığı gibi, özgün olanın, daha önce bilinmemiş olanın ya da daha önce aramamıza rağmen bulamamış olduğumuzun, adeta başka bir boyuttan karşımıza tüm gerçekliği ve bu gerçeklikten gelen kuvvet ile çıkabilmesi. Bilinçaltımızın gücüne saygı duymayı ve daha önce bahsettiğimiz şüpheden yoksun olmasa da, güvenebilmeyi öğrenmek. Bilinçaltımızın sesinin duyulabileceği anlara izin verebilmek.
*
Bir kelime, bir insan, bir gündoğumu, bir dalga, bir korku, bir yemeğin tadı, bir sarhoşluk, bir kucaklaşma, bir sıcaklık, bir sıradanlık, bir gülümseme, bir soru, şefkat ya da nefret, bir pişmanlık, bir özlenen, bir umut edilen, hepsi bizim izin verdiğimiz kadar dokunuyor varlığımıza. Ve o varlıktan, yine biz seçtiğimiz ve izin verdiğimiz kadar, sadece bizden doğabilecek olan, akıyor sonsuzluğa.
Ortaokul yıllarından beri, yazı yazma isteği beni hep defterlere götürdü.
Belki çoğumuz gibi öncelikle kendim için yazdım.
Yüzlerce defter oldu ve biten ne çok kalem.
Yanımda defter ve kalem oldukça kendimi daha iyi nefes alabiliyor saydım.
Bazen yazdıklarımı paylaştım. Eskiden daha az, son onbeş yılda daha çok.
Bazen okuyanlardan, yazdıklarımın onlar için değerli olduğunu duydum, aralarında saygı duyduğum yazarlar da vardı, heyecanlandım.
Bazen de pişman oldum. Hem yazdığıma, hem yazmadığıma.
2007 yılından beri yazılarımın bazılarını blogspot'ta, wordpress'de ve Milliyet blog'da paylaşıyorum. Yazdıklarımın bazılarını ikisi İngilizce sekiz kitapta paylaştım. Geri dönüp okudukça hala ilk günkü gibi beğendiklerim var. Kimileri ise o zaman yapabildiğim kadar iyi ya da kötüler. Sadece hepsi bana ait ve ben. Ve sanırım kimi zaman eksikleri ile, kimi zaman söylemeye başarmış hissettirmeleri ile yazdıklarımı oldukları gibi kabul etmeyi öğreniyorum. En ağır eleştirmen galiba çoğunlukla kendimiz oluyoruz. Ve belki de böyle olmalı.
Bu yaşamda yaptıklarım arasında benim için en değerli şey sanırım yazı yazmak. Adını koyamadığım bir istek. Hakkını vermediğimi düşündüğüm bir istek. Keşfetmeye çalıştığım bir yol. Bu yaşamda ne kadar keşfedebileceğimi ve ne kadar yol alabileceğimi bilmiyorum. Deniyorum.
Bu yolda, yazdıklarımı okumaya zaman ayırarak yaşamlarınızda bana yer verdiğiniz için çok teşekkürler.
Adlarını bildiğim ve bilmediğim sizler, zaman zaman inancımı yitirsem de, yüreğimdekileri söylemeye çalışmanın anlamı olduğuna güvenmemi sağlıyorsunuz. Bana ulaşan enerjiniz ile yaşamıma can ve anlam katıyorsunuz.
Gerçekten kalpten teşekkürler.
Düşüncelerimiz ve duygularımız satırlarda birleşsin ve yaşama biraz daha şefkat, biraz daha umut, biraz daha özgürlük getirsin. Kendimizi ve yaşamı, birlikte daha iyi anlamamızı sağlasın; yaşamı bizler için daha yaşanılır kılsın.
Sevgiyle.
*
Bloglar:
zeynepkocasinanenglish.blogspot.com
http://blog.milliyet.com.tr/zeynepkocasinan
Kaybettin, kabul et,
Canın yanıyorsa, bırak yansın,
Nefes alıp verdiğin sürece,
Son olmayacak bu yangın;
Defalarca uyandık karanlıklara,
Defalarca pansuman yaptık yaralarımıza;
Öldürmeyen güçlendirir demeyeceğim sana
Ama bugün dünden daha güçlüsün;
Bir kere daha ruhundaki cevheri keşfetmek için,
Çıkıyorsun bir yolculuğa,
Pişmanlıkları, keşkeleri koyup bir yana,
Başlıyorsun hikayeyi yeniden yazmaya;
Kazanırken yürümek kolaydır
ve kazanarak büyümek,
Düşüp de kalkabiliyor musun,
Hediye orada;
Sislerin ortasında kaldığında,
Kapatıp gözlerini, kalbinin sesiyle
Yeni yolunu keşfedebiliyor musun?
Kolay yanıtları herkes bulur,
Sen unutup eski seni,
Yeniden bir sen olabilmekten haber ver…
Ben de isterim
Kalbimi pamuklara sarsınlar,
Dikenli dillere
benden başka dur diyen olsun,
İsterim ben de,
Yeniden doğmayı,
Ya da yeniden doğmuşçasına
Başlamayı yeniden,
İsterim
Bir Zen bahçesinde çakıl taşlarına kapılayım,
Gelgitli sahillerde
Yok olacağını bile bile
Islak kumlarda izimi bırakayım.
Yeter
Bu kalp acısı
Bu hayal kırıklığı
Bu üzüntü,
Yeter
Bu uzaklardan özleyiş,
Yeter
Bu umudun sonuna geliş,
Koştuğun köşelerden
Yol çıkmıyor aydınlığa,
Sihirli değneklere inanmayı ise
Çoktan bıraktın,
Hayal dünyasında kaybolmak için
Kaçıp duruyorsun
İçeri daha da içeri,
Sonsuz gibi görünsede
Atladığın kuyular,
Ayağın yere bastığında,
O zaman ne yapacaksın?
Kabahatli ararım,
Atmalı sorumlulukları tek tek üzerimizden,
Kuşun tüyü fazla gelir,
Fazla gelir toz zerresi,
Zamanında taşımışsın dağları,
Kimin umurunda.
Kafan bulanık.
Dönmek istesen de düne,
Çıktı ok yaydan bir kere,
Bulabilmek için bir umut,
Tarıyorsun zihninin kütüphanelerini,
Oysa,
Bildiklerinden farklı bu hamle,
Karanlık, sokağın griliğinden değil,
Bulutlar değil ışığını kapatan,
Ruhuna geçirilmiş tırnaklar
Bildik düşmanlarından değil,
Maskeler düşerken
Görünen yüzler,
İnsana benzeyen neleri gizler…
Seni sen yapanların bir araya gelişi
İlahi bir hediyeydi belki,
Kimbilir kaç yaşamdır bedelini ödüyor olabilirsin
Bu beklenmedik tesadüflerin,
Kıskanmıyorum diyemem,
Ama daha çok anlamak istiyorum seni,
Anlamak istiyorum,
Senin hikayen için nasıl dizilmiş yıldızlar?
Sana mı verdiler seçme hakkını,
Yoksa tek tek mi yazdılar her karşılaşmayı,
Sana mı ait ilhamlar,
Yoksa sadece onların sözleri için seçilmiş
bir kalem misin sen?
Kelimelerin üzerinde akan mürekkebin rengi
sanki bir kaleydoskop gibi büyülüyor rast gelenleri,
Ne çok isterdim
Yarattığın dünyaların özenle seçilmiş sahte parıltılar olmalarını,
Ama sen,
Baktığın gözlerdeki dünyaların derinliklerinde gezerken,
Midye kabuklarını açar gibi kırsan da savunmalarını,
Ürkmeden teslim oluyorlar keşiflerine,
Senin tarafından keşfedilmenin,
Savunmasız bırakılmanın en güvenli hali olmasının şaşkınlığı ile
Yaşamının zincirine bağlanıp,
Seninle ölümlü ama
Hayatın hücrelerinde adeta hep yaşayacak olmanın dingin ve kıpırtılı heyecanı ile…
bir eli uzanmış Rodos incirinin dalına,
Bana değil belki esas
etmeli teşekkür, güneşe, dala, toprağa…
